Met je puppy een toertje wandelen en een frisse neus halen, dat is voor beide een ontspannen uitje. Kijk hoe dol hij wordt bij het uithalen van de riem!
Kwispelen en springen…je kan niet snel genoeg de weg op.

Maar wat als dit aangename uitje verandert in een stressvolle situatie?
Wat als je huisdier zijn soortgenoten niet kan verdragen?
Hij blaft de hele buurt bijeen ,er wordt gegromd…dit lijkt de start van een wrede aanval…

Ziggy ons eigen blafferke

Zoals de meeste eigenaars van een anti- sociaal dier ben ik er mij terdege van bewust hoe snel een outdoor activiteit kan omslaan tot frustratie.

Ziggy, onze vijfjarige Schotse Terriër, is vooral knap en lief maar ook behoorlijk eigenwijs.
Hij is dol op autoritjes en wandelingen…Maar als hij een ‘vijand’ ziet, vooral grotere versies, dan blaft hij de ziel uit zijn lijf, wordt hij helemaal gek en zou hij zelfs durven happen!

Erg plezant dus op het strand waar loslopend wild spontaan komen snuffelen…of wanneer Ziggy beslist een vol terras in rep en roer te zetten, terwijl ik net een koffie heb besteld…

Thuis is mijn huisvriend de rust zelve, enkel geblaf als de deurbel gaat…voor de rest…kalm, rustig en tevreden!

Dat Ziggy zo gespannen reageert op ontmoetingen met anderen is niet ongebruikelijk. In feite, is deze vorm van agressie één van de meest voorkomende gedragsproblemen!

Doch, voor mij resulteerde dit in korte wandelingen waar we noch mens, noch dier tegenkwamen.
De winkelstraten of de boulevard aflopen, deed ik voortaan zonder hem.
Nee, dit kon toch niet de bedoeling zijn!

Tijd voor actie!

Gelukkig is er een uitweg uit dit dilemma. Vergelijk dit even met een herkenbare situatie:
Je kleuter van vijf rent door de supermarkt als een gek…
Roepen ,hardhandig meesleuren,…”hier komen we nooit meer met jou”!

Nu loopt je kind niet aan de leiband uiteraard, maar ik dacht dat met een stevige trek aan de leiband Ziggy wel zou luisteren.
Integendeel uiteraard! Net als het gestrafte kind, zal de hond nog meer frustraties oplopen en niks hebben bijgeleerd.
Voor beide opvoedingen geldt: beloon positief gedrag!

Professionele hulp zoeken

Een goed opgeleide coach richt zich op het omgaan met andere honden door een positieve benadering. Leren wat goed gedrag is in bijzijn van anderen, en dit belonen.
De eerste methode werkt rond “eenvoudige klassieke conditionering ” Hier leren we dat de aanwezigheid van een ander dier een tractatie oplevert, net zoals Pavlov zijn honden leerde om het geluid van een bel te koppelen aan het brengen van eten.

“Operante conditionering” wordt gebruikt om te leren dat goed gedrag wordt versterkt in de vorm van knuffels, aanmoedigingen en spelen.
Hier pakt men de onderliggende emoties aan (angst, haantjesgedrag…) in plaats van enkel de uiterlijke symptonen te onderdrukken.
Een goed idee, zo’n privé-leraar, maar je moet er wel een cent voor betalen!

Terug naar school!

Ziggy heeft de puppyschool met glans doorlopen, maar sinds hij zelf werd aangevallen door een agressieve viervoeter, moeten we terug naar af…
Ik bezocht terug de trainer en de school , waar ook speciale klassen rond gehoorzaamheid worden georganiseerd.
Hier hangt de slogan ‘voor wat, hoort wat’…:elk recht, zoals maaltijden, traktaties, speelgoed, spelen, wandelingen,…moet verdiend worden via gehoorzaam gedrag. Straffen worden zo veel mogelijk vermeden.
Zo’n lessenreeks brengt je hond sowieso in contact met andere rassen en zal ook leren van hun goed gedrag. Na-apen dus…

Maar ,de wekelijkse trainingen zien we niet zitten, de school is net iets te ver.
Misschien onze dierenarts eens raadplegen?

Tips van de dierendokter!

“Agressie is een gemeenschappelijk symptoom van een gebrek aan contact met andere dieren.” ,zo klonk het verdict.

Klopt, de enige vriend die Ziggy accepteert, is de labrador van de buren waarmee hij dagelijks uren zit te keuvelen aan de gemeenschappelijke haag.
Natuurlijk is dit de beste manier om dit te verhelpen…kinderen leren toch ook van kinderen, alleen…moeten we daarvoor echt terug naar het strand of in de stad!

“Geleidelijk opbouwen met dat beloningssysteem” 
Of beter geduld” (zeker van het baasje)

Ons gemeentepark werd dus een plaatselijk oefenterrein. Ik nam plaats op een bankje met Ziggy dichtbij aan de leiband. Elke keer een andere hondje passeert, gaf ik hem een een traktatie en veel lof.
Nadat we dit meerdere keren konden herhalen , werd het wel duidelijk dat belonen werkt. Weg geblaf, weg getrek! Overwinning!

Nu zijn we op het punt dat een wandeling mij geen grijze haren bezorgt. Komen we in de buurt van een omheining met dreigend blafgevaar, dan geven we een traktatie.
Zie ik toch gevaar? Dan laat ik de riem losjes en probeer zijn aandacht te trekken.
Lukt het niet , dan wandelen we rustig een andere weg op.

Goed gedaan van mezelf én van Ziggy!